-
1 day ago | 
diariodearousa.com | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
-
1 day ago | 
diariodebergantinos.com | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
-
1 day ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
-
2 days ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
-
3 days ago | 
elprogreso.es | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
-
1 week ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
Era ao empezar a primavera, cando –como vostedes saben– todo o sangue se altera, as veas non son quen de contelo, vai por fóra e nótase na faciana dos axentes revestida de autoridade e na do paisano que, pola impaciencia do uniformado, ten que agachar a cabeza e marchar para a casa calado. Diante da porta da súa casa, multárono “por no hacer uso el conductor del vehículo, o de no hacerlo de forma adecuada, del correspondiente casco de protección homologado o certificado”.
-
1 week ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
Era ao empezar a primavera, cando -como vostedes saben- todo o sangue se altera, as veas non son quen de contelo, vai por fóra e nótase na faciana dos axentes revestida de autoridade e na do paisano que, pola impaciencia do uniformado, ten que agachar a cabeza e marchar para a casa calado. Diante da porta da súa casa, multárono “por no hacer uso el conductor del vehículo, o de no hacerlo de forma adecuada, del correspondiente casco de protección homologado o certificado”.
-
1 week ago | 
elprogreso.es | Luís Celeiro
Era ao empezar a primavera, cando -como vostedes saben- todo o sangue se altera, as veas non son quen de contelo, vai por fóra e nótase na faciana dos axentes revestida de autoridade e na do paisano que, pola impaciencia do uniformado, ten que agachar a cabeza e marchar para a casa calado. Diante da porta da súa casa, multárono "por no hacer uso el conductor del vehículo, o de no hacerlo de forma adecuada, del correspondiente casco de protección homologado o certificado".
-
2 weeks ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
Volvemos uns cantos anos atrás. Moitos dos lectores recordarán aquela época dos sesenta cando a metade de Galicia estaba sen luz eléctrica. Daquela, os nenos aprendían a ler ás escuras. os vellos deitábanse ao solpor e as mozas e mozos andaban na ruada ás apalpadas. A Lus do candil, de Ánxel Fole, era a guía para saír do paso. Todos eran felices e namorábanse, como se namoran hoxe, aínda que fose por pouco tempo.
-
3 weeks ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
Elas son as cantareiras, van ledas e aledan ao entorno, cantan e bailan, tocan e falan. Son das nosas, recoñecidas e apreciadas por todos. A Real Academia Galega (RAG) neste ano 2025 dedícalles o Día das Letras Galegas, para orgullo de todos os cultivadores e defensores da cultura popular, para orgullo de nós.
