-
3 weeks ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
O falar non ten cancelas” é un refrán popular que evidencia claramente que hai quen fala por falar, para non dicir nada, para enganar ou por non calar, incluso sabendo que “en boca pechada non entran moscas” e lembrando o dito da avoa, “garda o pico e terás paz”. Tamén é un sinal de liberdade de expresión, de que se pode falar e calar ao mesmo tempo, segundo conveña.
-
3 weeks ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
O falar non ten cancelas” é un refrán popular que evidencia claramente que hai quen fala por falar, para non dicir nada, para enganar ou por non calar, incluso sabendo que “en boca pechada non entran moscas” e lembrando o dito da avoa, “garda o pico e terás paz”. Tamén é un sinal de liberdade de expresión, de que se pode falar e calar ao mesmo tempo, segundo conveña.
-
1 month ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
Todo está a cambiar permanentemente e Galicia cambiará tamén. As silveiras que medran no rural, que agochan as casas que foron de labregos, dos pais ou dos avós, seguen medrando para que ninguén saiba que era o que se producía naquela leira, cal era o prado da herba verde ou cal era o souto das castañas garridas, picotas, louras, luguesas ou amarelantes. Todo cambia con esa velocidade de vertixe, que dá medo.
-
1 month ago | 
diariodebergantinos.com | Luís Celeiro
Todo está a cambiar permanentemente e Galicia cambiará tamén. As silveiras que medran no rural, que agochan as casas que foron de labregos, dos pais ou dos avós, seguen medrando para que ninguén saiba que era o que se producía naquela leira, cal era o prado da herba verde ou cal era o souto das castañas garridas, picotas, louras, luguesas ou amarelantes. Todo cambia con esa velocidade de vertixe, que dá medo.
-
1 month ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
Todo está a cambiar permanentemente e Galicia cambiará tamén. As silveiras que medran no rural, que agochan as casas que foron de labregos, dos pais ou dos avós, seguen medrando para que ninguén saiba que era o que se producía naquela leira, cal era o prado da herba verde ou cal era o souto das castañas garridas, picotas, louras, luguesas ou amarelantes. Todo cambia con esa velocidade de vertixe, que dá medo.
-
1 month ago | 
elprogreso.es | Luís Celeiro
Todo está a cambiar permanentemente e Galicia cambiará tamén. As silveiras que medran no rural, que agochan as casas que foron de labregos, dos pais ou dos avós, seguen medrando para que ninguén saiba que era o que se producía naquela leira, cal era o prado da herba verde ou cal era o souto das castañas garridas, picotas, louras, luguesas ou amarelantes. Todo cambia con esa velocidade de vertixe, que dá medo.
-
1 month ago | 
elidealgallego.com | Luís Celeiro
Eran nenos e querían cumprir dezaoito anos para ser grandes, sen que pasara o tempo. Agora cando xa teñen os seus anos querían ser mozos outra vez e seren sempre mozos, novos eternamente. O novelista francés, Pierre Benoit, como moitos outros, non se arrepentía das súas loucuras da xuventude, “o que máis me entristece é non poder cometelas de novo”. Aí está, moita xente desconforme co que lle toca.
-
1 month ago | 
laregion.es | Luís Celeiro
Eran nenos e querían cumprir dezaoito anos para ser grandes, sen que pasara o tempo. Agora cando xa teñen os seus anos querían ser mozos outra vez e seren sempre mozos, novos eternamente. O novelista francés, Pierre Benoit, como moitos outros, non se arrepentía das súas loucuras da xuventude, “o que máis me entristece é non poder cometelas de novo”. Aí está, moita xente desconforme co que lle toca.
-
1 month ago | 
elprogreso.es | Luís Celeiro
Eran nenos e querían cumprir dezaoito anos para ser grandes, sen que pasara o tempo. Agora cando xa teñen os seus anos querían ser mozos outra vez e seren sempre mozos, novos eternamente. O novelista francés, Pierre Benoit, como moitos outros, non se arrepentía das súas loucuras da xuventude, "o que máis me entristece é non poder cometelas de novo". Aí está, moita xente desconforme co que lle toca.
-
1 month ago | 
diariodearousa.com | Luís Celeiro
Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar e tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, a un par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era un sen saber de onde viña a xistra e sen saber para onde ía. As ourelas da estrada estaban brancas coa sarabia amontoada, reflectindo o que non se vía.
